Kilka dni temu mój brat miał komisję wojskową – żałosną farsę, służącą ewidencji przede wszystkim chłopaków, którym wojsko kojarzy się już niemal wyłącznie z korpusem MARINES, nie zaś z musztrą o chorym natężeniu, czyszczeniem kibli szczoteczką do zębów, czy też słynnym „kręceniem wora”. Jako dobry starszy brat, zawiozłem tam Młodego, jak również towarzyszyłem mu w poczekalni, co nie było przecież konieczne, ale mój blogerski instynkt podpowiadał mi, że warto się trochę pomęczyć, wszak ciekawe tematy piechotą nie chodzą.
Za moich czasów, przed dziesięciu laty, wpierw należało udać się do rejestracji przedpoborowych, gdzie miła-inaczej pani Krystyna, stara panna o mongoloidalnych rysach twarzy, spisywała dane domniemanego przed-rekruta, po czym odsyłała go do wszystkich diabłów. Po kilku miesiącach przychodziło pocztą wezwanie na właściwą komisję wojskową, gdzie stado podstarzałych lekarzy wespół ze szwadronem oficerów w mocno przykurzonych mundurach miało za zadanie wywrzeć na chłopakach wrażenie strachu; pokazać, co to oni nam mogą. Ale to też nie było już to, co kiedyś, bo ani badania jajec, ani też słynnego per-rectum tutaj nie wykonywano.
A jak to wygląda dzisiaj?
Phi! Dziś to w ogóle nie wygląda! Całe przedsięwzięcie odbywa się już nie w starej, wojskowej lecznicy pełnej snujących się ponurych jednonogich kombatantów, a w… osiedlowym klubie seniora! Dwudziestu chłopaków czeka na wezwanie do stosownego pokoju (rejestracja/”badanie lekarskie”/odbiór książeczki wojskowej), a pomiędzy nimi przeciskają się pełne werwy siedemdziesięciolatki, jakże ochoczo gnające na społecznie zorganizowaną gimnastykę. Wtórują im panowie w podobnym stanie zaawansowania rozkładu. Chłopcy poborowi są głaskani przez obsługę komisji z większą częstotliwością i bardziej czule niż podręczny piesek Paris Hilton przez nią samą. Samo badanie lekarskie (duży cudzysłów) trwało dwie minuty i polegało na zadaniu kilku pytań, w stylu: czy masz obie nogi?, i pobieżnym osłuchaniu klatki piersiowej młodzika. Pleców już nie osłuchiwano.
To teraz kilka słów o poborowych
Sam kwiat współczesnej młodzieży! Może ujmę to tak:
Nie należę do osób szczególnie agresywnych (naprawdę!), ale widząc ufryzowanego na Małgorzatę Kożuchowską chłoptasia, ubranego w rurki i trampki, z twarzą o mlecznym jeszcze wąsie i jej wyrazem na wzór zdziwionej łasicy, mimowolnie wyobrażam sobie, jak rzeczony pięknie osunąłby się pod ścianę pod wpływem od niechcenia wyprowadzonego prawego prostego. Kiedyś dostawało się wpierdziel za wygląd, Czesław to potwierdzi. Jeden z chłopaków przyjechał samochodem rodziców. Był z tego faktu tak dumny, że kozaczył na prawo i lewo, woził się pewnie i butnie, co najmniej jakby jego pojazd stanowił ekwiwalent wartości domu na przedmieściach Los Angeles. A w rzeczywistości był to stary nissan. Niezaprzeczalnym jest fakt, że dzisiejsza młodzież jest niedotraumatyzowana. Brak jej moresu, dyscypliny, karności wobec siebie samej oraz respektu do osób prawdziwie dorosłych.
Drogie Panie!
Nie zrozumcie mnie źle – ja nie przepadam za wojskiem. Uważam je za całkowicie zbyteczne, podobnie zresztą jak wszelakie wojny. Wszak nie od dziś wiadomo, że niezgoda rujnuje. Uważam również, że światem powinny rządzić kobiety, a wtedy jedynymi konfliktami byłyby te o patent na wystrzałowy kolor lakieru do paznokci. Jesteście piękne, bywacie miłe, ładnie pachniecie, a urocza infantylność niektórych z Was jest najbardziej podniecającą rzeczą pod słońcem. I, co najlepsze, twierdzę tak nie tylko w dniu Waszego Święta, ale zawsze i wszędzie, wciąż i nieustająco, uwielbiam Was!
Za zdrowie Pań!